ਸਟੈੱਪੀ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ (ਕਹਾਣੀ)-ਗੋਰਕੀ

ਅਸੀਂ ਪੀਰੇਕੋਪ ਨੂੰ  ਤਬੀਅਤ ਦੇ ਇੰਤਹਾਈ ਚਿੜਚਿੜੇਪਣ ਅਤੇ ਬਦਤਰੀਨ ਸੂਰਤ-ਏ-ਹਾਲ ਦੇ ਤਹਿਤ ਯਾਨੀ ਜੰਗਲ਼ੀ ਬਘਿਆੜਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੁੱਖੇ ਅਤੇ ਤਮਾਮ ਦੁਨੀਆ ਨਾਲ ਨਰਾਜ ਹਾਲ ਵਿੱਚ  ਖ਼ੈਰ ਬਾਦ ਕਿਹਾ ਸੀ ਪੂਰੇ ਬਾਰਾਂ  ਘੰਟੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ  ਸਰਫ਼ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ  ਕਿ ਕਿਸੇ  ਨਾ ਕਿਸੇ  ਤਰ੍ਹਾਂ…. ਜ਼ਾਇਜ਼ ਯਾ ਨਾਜ਼ਾਇਜ਼ ਤਰੀਕੇ, ਚੋਰੀ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਯਾ ਖ਼ੁਦ ਕਮਾ ਕੇ ਪੇਟ ਪੂਜਾ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਕਰੀਏ, ਮਗਰ ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ  ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਕਸਦ ਵਿੱਚ  ਕਿਸੇ  ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਮਯਾਬ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦਾ ਕਸ਼ਟ  ਕੀਤਾ…. ਕਿਧਰ?…. ਬੱਸ ਜ਼ਰਾ ਹੋਰ  ਅੱਗੇ , ਹੋਰ ਅੱਗੇ !

ਇਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਇਤਫ਼ਾਕ ਰਾਏ ਨਾਲ  ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਜੇ ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਸ ਸ਼ਾਹਰਾਹ ਤੇ ਜਿਸ ਤੇ ਅਸੀਂ ਇਕ ਮੁਦਤ ਤੋਂ ਚੱਲੇ  ਹੋਏ  ਸੀ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨ ਨੂੰ  ਤਿਆਰ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਬਿਲਕੁਲ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ  ਹੋਇਆ।ਅਗਰ ਇਸ ਫ਼ੈਸਲੇ ਨੂੰ  ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਉਘਾੜ ਕੇ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਭੁੱਖੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਕੋਇਆਂ ਦੀ ਵਧ ਰਹੀ ਕਲੱਤਣ ਦੀ  ਚਮਕ ਸੀ।

ਸਾਡੀ ਜਮਾਤ ਤਿੰਨ ਜਣਿਆਂ  ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ  ਦੀ ਜਾਣ ਪਛਾਣ  ਨੂੰ  ਅਜੇ ਬਹੁਤ ਮੁਦਤ ਨਹੀਂ  ਗੁਜ਼ਰੀ ਸੀ। ਸਾਡੀ ਵਾਕਫੀਅਤ ਦਰਿਆ ਦਨੀਪਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਖ਼ਰਸੋਨ ਦੇ ਇਕ ਵੋਦਕਾ ਦੇ ਠੇਕੇ ਦੇ ਅਹਾਤੇ ਵਿੱਚ  ਹੋਈ ਸੀ।

ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਰੇਲਵੇ ਪੁਲਸ ਵਿੱਚ  ਸਿਪਾਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬਾਦ ਵੀਸ਼ਲਾ ਦੀ ਇੱਕ ਰੇਲ ਪਟੜੀ  ਤੇ ਪਲੇਟਾਂ ਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਇਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਸ਼ਖ਼ਸ ਬਹੁਤ ਤਕੜਾ ਅਤੇ  ਹੱਟਾ ਕੱਟਾ  ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਲ ਸੁਰਖ਼ ਸਨ ਤੇ ਠੰਡੀਆਂ ਝੱਖ ਅੱਖਾਂ … ਜਰਮਨ ਜ਼ਬਾਨ ਬੋਲ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕੈਦ ਖ਼ਾਨੇ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਅੱਛੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਕਫ਼ ਸੀ।

ਪੂਰੀ ਪੜ੍ਹੋ